هميشه تو ايام فرجه امتحانات، كلي كارهاي عقب مونده يادم مياد و تو همون حين درس خوندن، كلي برا ايام بعد از امتحاناتم برنامه‌ريزي مي‌كنم، كه اگه امتحانام تموم شد چنين و چنان مي ‌كنم و ديگه از وقتم بهترين استفاده رو مي‌كنم و نمي ذارم مفت مفت از دستم بره و... . ولي نمي دونم چرا تا امتحانا تموم مي‌شن، دوباره اين تب تنبلي مياد سراغم و من مي‌مونم و اين همه دورريز گنج گران‌بهاي زمان(افسوس!)

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بعد چن تا پست قبلي يه حرفايي هم با خدا زدم كه گفتم اين‌جا هم بنويسم:

خدايا كاري كن كه از پذيرش نقش و مسئوليت جديد هيچ واهمه‌اي نداشته باشم و همچنين كمكم كن تا همه استعدادهايي كه تو بهم بخشيدي رو شكوفا كنم و ازشون قشنگ‌ترين استفاده‌ها رو بكنم. 

 خدايا طوري كن كه باورم بشه فرصتم برا آزمون مهم زندگي و بندگي خيلي خيلي كمه و من واقعا شب امتحانيم و بايد از حتي ثانيه‌هاي زندگي‌اي كه تو بهم هديه دادي، استفاده كنم؛ تا تو آزمون مهمي كه تو داري ازم مي‌گيري، الف بشم.

خدايا ارزش وقت و زمان رو به من بباورون! 

خدايا مديريت زمان و برنامه‌ريزي دقيق و عمل كردن بهش رو به من ياد بده.

يه مسئله ديگه هم اينه كه ما هميشه حسرت ايام گذشته و وقت‌هايي رو كه مفت از دست داديم، مي‌خوريم. مثلا من هميشه پيش خودم فكر مي‌كنم، اگه الان برگردم دوران دبيرستان، يا روز اول دانشگاه، يا اوائل ازدواج، يا دوران فعاليت‌هاي دانشجويي، خوابگاه، مادري و... چه كارها كه نمي‌كنم و متاسفانه اين افسوس، به جاي اين‌كه حداقل منجر بشه از حال خودم خوب استفاده كنم، فقط در حد همون افسوس، مي‌مونه.

و مسئله ديگه، اينه كه توانايي‌هاي ما آدما هميشه در مواجهه با مسئوليت‌ها و مشكلات و پذيرش نقش‌هاي بيشتر، شكوفا تر مي‌شن و همين مسئله هست كه باعث مي‌شه ما براي گذشتمون افسوس بخوريم. چون وقتي تو موقعيتي قرار مي گيريم با كلي بار مسئوليت بالاتر و تازه مي‌فهميم كه چقدر توانايي داريم و جربزه، اون موقع است كه مي‌گيم پس چرا از زمان‌هاي قبليمون خوب استفاده نكرديم. مثلا وقتي من هم دانشجو شدم  و همزمان هم دانشجو بودم و هم همسر و هم دختر بابا مامان، تازه فهميدم كه چه جوري مي‌شه، اين مسئوليت‌ها رو با هم جمع كرد و از عهده اين وظايف براومد. و يا وقتي نقش مادري يك نوزاد به قبلي‌ها اضافه شد؛ يا مادري يك كودك خردسال و بعد اضافه شدن نوزاد جديد و طي اين ايام، وظايف ديگه‌اي از قبيل عروس خانواده‌اي بودن، خواهر شوهر بودن و زنداداش بودن، انجام كار فرهنگي و مربي بودن و گاهي مشاور بودن، سنگ صبور بودن و  مسئول جايي و كاري بودن و ....همه اين وظايف و مسئوليت‌ها، نقش مديريت زمان رو پررنگ مي‌كرد و در نتيجه باعث مي‌شه به اين فكر بيفتم كه مثلا وقتي من با دو تا بچه و كلي وظيفi ديگه مي‌تونم ايام فرجه امتحاناتم رو طوري مديريت كنم كه به كلي كار برسم، پس چرا از ايام ديگه زندگي استفاده غير مفيد مي‌كنم و فقط به تماشاي گذر ثانيه‌هاي باارزش عمرم نشستم(افسوس:( ) و اصلا به خاطر همينه كه خيلي‌ها به راحتي تن به پديرش مسئوليت جديد و نقش جديد نمي‌دن، چرا كه فكر مي‌كنن با محول شدن يك نقش جديد بهشون، ديگه نمي‌تونن با آرامش به كارهاشون برسن و همه چي به‌هم مي‌ريزه.(مثلا خيلي از دختر و پسرا به همين دليل به سختي تن به ازدواج مي‌دن و يا خيلي از زوج‌هاي جوون، به سختي زير بار پدر و مادر شدن ميرن و يا شاغل شدن و يا در حال شديدش حتي ادامه تحصيل و شركت در كنكور و يا حتي تن دادن به مثل معروف دوري و دوستي و ...) ولي من خودم معتقدم كه اگه كسي با برنامه‌ريزي تن به هر نقش جديدي كه بده، كلي مديريت زمان ياد مي‌گيره و كلي به گنج بودن زمان معتقدتر و البته ملازم‌تر مي‌شه. بزرگي مي‌گفت گاهي اون موقع‌ها كه بچه نداشتم و يا يه دونه بچه داشتم ـ گرچه همون موقع هم به آدم برنامه ريز و دقيقي شهره بودم ـ رو با زمان حال خودم كه چن تا بچه دارم مقايسه مي‌كنم و واقعا مي‌بينم كه الان خيلي بهتر از لحظه لحظه‌هاي عمرم استفاده مي‌كنم و البته خيلي هم موفق ترم و آثار و فعاليت‌هاي بيشتري دارم و اين در حاليه كه خيلي ها به بهانه موفقيت‌هاي بيشتر و طي كردن پله‌هاي ترقي، از خيلي از نقش‌ها و وظايف جديد چشم مي‌پوشن.

 ــــــــــــــــــــــــــــ

پي‌نوشت: خدايا به من جرئت رويارويي و پذيرش نقش‌هاي جديد رو بده و كمكم كن كه هر چه بهتر و بيشتر مسلط شدن بر زمان رو ياد بگيرم و از اوقات محدود عمرم خوب‌تر استفاده كنم.

هميشه با رسيدن به ايام فرجه امتحانات،كلي حسرت وقتايي رو كه به يللي و تللي گذرونديم؛ مي‌خوريم؛ كه اي بابا كاش من يه بار ديگه برمي‌گشتم به اول ترم و اون‌وقت نشون مي‌دادم كه چقدر به اين زمان بها مي‌دادم. و هميشه اون لحظات آخر آرزو مي كنيم كه كاش زمان به حد 2 ساعت و يا حتي فقط نيم ساعت اضافه مي‌شد و نتيجش يه نمره عالي‌ مي‌شد. ولي افسوس كه زمان ياري نمي‌كنه و فقط به خاطر عدم فرصت برا يه مرور حتي نيم ساعته، گاهي نتيجه خيلي بدي مي‌گيريم.

من عقيده و باورم اينه كه آدمايي مثل من از اول ترم به شكل جدي باور نمي كنيم تو چه موقعيتي هستيم و به خاطر همين كرور كرور زمان رو از دست مي‌ديم؛ بدون هيچ استفاده‌اي. ولي وقتي مي‌رسيم به فرجه امتحاناتٰ تازه انگار باورمون مي‌شه كه اي دل غافل، اصلا ما چه نقشي داريم و چه كاري بايد بكنيم و چرا همه چي رو شوخي گرفتيم؛ و چون دير به اين نتيجه مي‌رسيم بايد تلاش مضاعف طي مدت فشرده‌اي بكنيم تا به نتيجه مطلوب برسيم. گرچه اين تلاش مضاعف خيلي وقتا نتيجه خوبي مي‌ده ـ البته به مدد  لطف خدا و توسل و فاصله بين امتحانات ـ ولي نمي‌دونم چرا بازم حواس ما جمع نمي‌شه و با وجود فشاري كه طي فرجه‌ها متحمل مي‌شيمٰ بازم، ترم‌هاي بعد همين اشتباه رو تكرار مي‌كنيم.