• موعظه: حتی اگه دنیای اطلاعاتم باشی، موعظه خیلی لازمه. امام علی علیه‌السلام، با این‌که امام علی بود، به کسی می‌گفت موعظه‌اش کنه و می‌گفت نه، نیازه. علمای بزرگ هم توصیشون و هم سیره‌شون این‌طور بوده.هفته‌ای لااقل، یه جلسه موعظه رو برید، حضوری چه بهتر، وگرنه، حداقل، از سی‌دی و نوار و... استفاده کنید. گاهی یه جمله تو موعظه، چنان اثری می‌ذاره که بعضا باعث یه تحول اساسی می‌شه تو آدم. گاهی حرف اون واعظ می‌شینه تو قلبت و نافذ می‌شه و با این‌که قبلش هم اون مطلب رو می‌دونستی، ولی حالا دیگه عامل می‌شی بهش.

• یاد مرگ: خیلی توصیه شده یاد مرگ کنیم، هفته‌ای یه بار بریم سر مزار رفتگان و یاد کنیم از اون‌ها که زنده بودن و بین ما، ولی حالا رفتن از پیشمون. باعث می‌شه تو کارامون یه خورده تفکر و تامل کنیم و یه ذره یاد اون دنیا باشیم.

• سجده طولانی: این یکی خیلی خیلی شیطونو عصبانی می‌کنه. چون خودش این طوری نبود،لجش می‌گیره، کسی این‌طور باشه. تا می‌تونید سجده طولانی کنید. هر وقت، وقت داشتید و فرصت دست داد. تو سجده‌هاتون ذکر «یا حیُّ یا قَیّوم» رو زیاد بگید.

• رعایت حقوق دیگران: اینم باعث می‌شه اون دنیا گیر نباشید. چون حق دیگران، خیلی سنگینه و به این راحتی‌ها هم تسویه نمی‌شه. حق‌الناس رو جدی بگیرید. حق همسر و فرزند و پدر و مادر و دوست و فامیل و شاگرد و معلم و همسایه و آشنا و...

____________________

منبع:سخنرانی آقای عالی، مسجد گلپایگان

حسادت 4 درجه دارد:

• این که بخواهی کسی نعمتش از دستش برود

• این که بخواهی نعمتی از کسی گرفته شده و به تو برسد

• اینگونه فکر کنی که حالا که من نمی توانم فلان نعمت را داشته باشم، از فلانی هم گرفته شود

• حسادت همراه با ترس

نشانه های حسود:

• هنگام شادی دیگران ناراحت؛ و هنگام ناراحتی دیگران شاد است(خشم و عصبانیت)

• اهل برجسته کردن بدی دیگران است

• دل مشغولی فراوان دارد

• حس تقدیر و تشکر ندارد

• همواره اهل غیبت است و تملق

• انکار فضائل دیگران می کند

• متکبر است و خودبزرگ بین

درمان حسادت:

• بفهمد که مریض است

• هم برای دیگران و هم برای خودش دعا کند

• تقویت باورهای دینی

• تقوا پیشه کردن

• اصلاح اندیشه و راضی به رضای حق بودن

• بداند که حسادت مایه از دست رفتنش می شود

• اصلاح رفتار

• خیرخواهی برای مردم

• عدم پیروی جاهلانه

این متنو حایی دیدم و خوشم اومد و به نظر من هر کسی یا حداقل خود من درجه ای از حسادت رو دارم و در نتیجه خوبه که رو درمانش و بدی هاش فکر کنم.

البته فعلا خامه و ایشاللا بیشتر روش کار می کنم و مطلب بهتری می ذارم.

تو زلزله اخیر تبریز که خیلی تلفات و خسارات به بار آورد، نظرات مختلفی می‌شنیدم. مثل این‌که ببین چه کارا و گناهایی کردیم که زلزله اومده، یا تا الان ماه رمضونی نبوده که توش شاهد بارش باران رحمت الهی نبوده باشیم، ولی امسال نه تنها بارون نبارید، که زلزله هم اومد و تعابیری از این دست که همشون از یه دید و زاویه به زلزله نگاه میکردن.

ولی عزیز دلمون امام خامنه ای(که فداش بشم) از زاویه دید خیلی قشنگی زلزله رو نگاه کردن و این نگاه قشنگو به مردم هم نشون دادن. ایشون چند بار و ظاهرا تعمدا از این تعبیر استفاده کردن که مردم و به خصوص جوونا باید دیدشون نسبت به این بلایای طبیعی جور دیگه ای باشه. و باید از این قضیه به عنوان سکویی برای پرش و پلکانی برای ترقی و تعالی استفاده کنن.

خیلی قشنگ بود و خیلی بهم چسبید. یعنی هم ابراز همدردی بود و هم غم‌زدایی و هم درس. و حتی تو جلسشون با مسئولا هم رو این قضیه تاکید کردن.

حالا بعدا بیشتر راجع به این تعبیر قشنگ می‌نویسم.